De gevaren van een verknipt zelfbeeld (ik ben veel te dik) van een anorexia patiënt zijn duidelijk en goed gedocumenteerd. Maar hoe zit het met de andere zijde van de medaille. Wat te doen aan mensen die vinden dat ze te mager zijn, of niet te dik, terwijl dat wel het geval is?
De Britse schrijfster Sara Bird heeft dit verschijnsel onderzocht en erover gepubliceerd in haar boek ‘Fatorexia, wat zie jij als je in de spiegel kijkt?’. Bird schrok zelf toen ze hoorde dat ze te zwaar was. Met goed 1,60 meter en een gewicht van 120 kilo lijkt dat op zijn minst moeilijk te geloven. De schrijfster meldt er het volgende over. ‘Als ik in de spiegel keek, dan zag ik mezelf slank en vol zelfvertrouwen, terwijl ik in feite last had van obesitas en snel moest gaan afvallen’ .
Bird maakte gebruik van wat kenners het ‘verhulmenu voor gevorderden’ noemen, met onder andere.
- Wijd vallende kleding dragen die gemaakt is van elastische stoffen (stretch)
- In hand spiegels kijken hoe je eruit ziet in plaats van een staande grote spiegel
- Een voorkeur voor overdadige sieraden met als enig doel de aandacht af te leiden van het steeds verder uitdijende lichaam eronder.
- Liever met talkpoeder voorkomen dat je je benen doorloopt dan geconfronteerd worden met je gewicht op de weegschaal.
Sinds de publicatie van haar boek ontvangt de auteur tientallen e-mail berichten van mensen met soortgelijke ervaringen.
Een van haar lezers reageert: ‘Ik roep al jaren dat ik lijd aan het tegenovergestelde van anorexia. Mijn vrienden hebben normale gangbare kledingmaten, die van mij is een stuk groter. Pas als ik foto’s van ons samen zie, dan merk ik dat ik veel zwaarder ben’.
Een studie in het British Medical Journal toont aan dat een vierde van de mensen met overgewicht zichzelf niet te zwaar vindt.